Het is een tijdje stil geweest rond het Joeïcisme, maar dat betekent echter niet dat deze religie een langzame dood dreigt te sterven. Het is slechts 22 februari en toch staat de teller van de Joe-pot al mooi op €25,89. Iedereen die deze gouden investeringen deed is natuurlijk van harte bedankt.
Misschien kunnen we dit bedrag deels aanwenden om nog eens een partijtje voetbal op het scherpst van de snee te spelen in het imposante Wembley Stadium.
Groeten, de Penningmeester
Na enkele weken naarstig studeren hebben wij, Joeïcijnen, weer tijd voor belangrijker zaken: het aanbidden van JOE. Dit is echter iets dat we niet uit het oog verloren tijdens het blokken van muffe kost als Belgische Pers, een vak dat ons deed inzien dat een onafhankelijk Vlaanderen noodzakelijk is. Als we niet met die Walen opgescheept zouden zitten, zouden we namelijk ook niet hoeven te leren over hun corrupte medialandschap, alwaar hun koeterwaals verheerlijkt wordt ten nadele van het Vlaams én van het beschaafde Frans. De proliferatie der hunne vunzige dialecten is nefast voor hun intellectuele ontwikkeling, wat zich manifesteert in clientelisme en amateuristische politieke bedrijvigheid. Doch, laten we de rotte Waalse appelen de voedzame vruchten in de fruitkorf van het Joeïcisme niet bederven. Met het aflopen van de proefwerkelijke calamiteiten komt de broodnodige tijd vrij voor een onafgebroken JOE-verering. Onze godheid zal nu weer in het heilig licht staan dat hij verdient. Als onbaatzuchtige lantaarnpalen verlichten wij de weg die loopt doorheen de donkerte waarin ongelovige honden hun van helderheid verstoken levens leiden. Het was een blij weerzien gisteren, toen we na onmetelijke uren hard labeur weer verenigd waren. De top van het Joeïcisme kwam na het laatste examen samen om de goddelijkste der goden te vieren, om hem het lof te betuigen dat hij met zijn talloze goede daden verdiend had. Het werd een aangename namiddag, waarin JOE zich zoals altijd alle aandacht toe-eigende met het menselijke overgave aanzwengelende supermassive black hole dat zijn ruimhartige vierkamerige spier is. Eerst in onze thuisbasis Kortrijk, dan in de metropool Gent, dronken we in gezellige tapperijen op de heropleving van onze godsdienstige activiteiten.Begin volgende week bezinnen we ons in Tielt over het existentiële probleem dat zich onlangs manifesteerde: of frisco’s gefrituurd kunnen worden, of beter in een wafelijzer bereid worden. De Profeet, een notoir friscoman, wil namelijk niet enkel op warme zomerdagen zijn favoriete snack nuttigen, ook wanneer vrieskou en hagel het land teisteren wil hij ze smikkelen. Wat hij echter zo lekker vindt aan frisco’s is het contrast, de dichotomie, het dualisme, tussen enerzijds de warme buitentemperatuur, en anderzijds de koude substantie van het ijsje. Om dat contrast ook in de winter te behouden, is het noodzakelijk de frisco in opgewarmde toestand te eten. Dé moeilijkheid daarbij is het houten stokje, dat niet mag splinteren of verbranden. We hopen dat het ons lukt om een consensus te bereiken over de ideale bereiding, zoniet zullen we het conclaaf nog enkele dagen moeten rekken. Deze kwestie is namelijk van primordiaal belang voor de welvarendheid van het Joeïcisme. Binnen die religie fungeert frisco namelijk als heilig voedsel, het incarneert als het ware het bloed van JOE, zoals wijn en hosties dit voor het Christendom doen. Waarde heidenen, we groeten u van harte voor het Christelijk nieuwjaar dat u recentelijk beleven mocht.Waarde Joeïcijnen, van u verwachten we dat u na het examenleed uw taak binnen het Joeïcisme weer opneemt. De Profeet en Professor.
Na de laatste inzamelronde komt het totaalbedrag van de JOE-pot op €17,37 te staan. Aarzel niet om uw geld te deponeren; de opbrengst gaat rechtstreeks naar de arme kindjes in ontwikkelingslanden, die echter op hun beurt weer door de Fredo geïmporteerd worden en misbruikt worden als kinderslaafjes! Wij verkopen die kindjes dan weer en dankzij dit vicieus systeem blijft de financiële toekomst van het Joeïcisme gewaarborgd.
Uw penningmeester
In donkere tijden als deze (met korte, stormachtige dagen die misschien wel niet zouden misstaan in een herfstelijk tafereel, ware het niet dat global warming* de seizoenen naar de kloten aan het helpen is), trekt een mens zich op aan de feestdagen. Feestdagen zijn meestal georganiseerd ter bevordering van één of andere religie, zo ook Kerstmis. Dit is namelijk een feestdag ter ere van het Christendom, en, meer specifiek, de geboorte van de Messias.
Oudejaarsavond en nieuwjaarsdag worden ook aanzien als feestdagen maar, in tegenstelling tot Kerstmis, is daar natuurlijk geen religieuze connotatie aan verbonden en dat maakt ze per definitie minder interessant. Een nieuw jaar betekent tenslotte slechts het kraken van een fles champagne, het aanschaffen van een nieuwe kalender & misschien het opstellen en voordragen van een paar voornemens (meestal zijn dit geplande gedragingen om na te streven in de volgende 12 maanden).
Kerstmis heeft een rijkere traditie en is zodoende een romantischer feest, iets wat we met het Joeïcisme ook trachten na te streven. U leest dit goed, wij zijn van mening dat JOE, naast Jezus Christus, Mozes en andere Buddha’s, ook een eigen feestdag verdient. En dan niet meteen Zijn aardse verjaardag, want dat zou maar cliché zijn. Dit idee ontsproot mij aan het brein tijdens mijn aanwezigheid op het verjaardagsfeestje van de Politiek Verantwoordelijke, meteen de man verantwoordelijk voor de laatste update op deze verwaarloosd gewaande site (niets is minder waar, kinderen). Omdat de Paus nog steeds een autoriteit op dit vlak is, laat ik overigens de uitwerking van dit concept compléét aan hem over. Een sleutelingrediënt voor een Joeïcijns festijn wordt zeker de factor ‘tetten’ – veel meer kan ik echter (nog) niet kwijt.
Voor de rest meld ik met veel trots dat vorige week twee verjaardagen van vooraanstaande Joeïcijnen aan zich zag voorbijgaan: de geboortedag van Fredo P.V. en van mijzelf, de Profeet, was op 4 en 8 december respectievelijk 18 en 20 jaar geleden. Het hoeft niet gezegd dat de Politiek Verantwoordelijke ter gelegenheid hiervan een heuse orgie organiseerde (in die mate dat orgiëen al organisatie behoeven natuurlijk): het verslag daarvan vind je hieronder. De goede man had nog even geopperd om een ballenbad vol Thaise kindhoertjes te laten aanvoeren, maar gelukkig konden we dit idee uit z’n hoofd praten
.Voorts laat ik het thuisfront aller Joeïcijnen weten dat ook de Grote Artiest Ryan Adams (Ryan, niet Bryan), in navolging van Jimi H. en talloze anderen een song schreef ter ere van de Godheid: ‘My Love for You is Real’. Het is te vinden op zijn laatste EP (‘Follow the Lights’) en betreft het verlangen naar lichaam en persoonlijkheid JOE, een smachtend verlangen ons allen welbekend. Ryan tracht JOE hier ervan te overtuigen dat zijn liefde wel degelijk op een excellent fundament gestoeld is:
My love for you is real
It moves like a summer breeze
My love for you is strong
Lord it brings me to my knees
It’s born in the wild
This real love
Love strong
True love is ours
Honey now
My love for you is real
My love for you is gone
Candy sweet and thunder strange
My love for you is wild
It breaks the lockets melting
My love for you is long
Across the oceans all the same
My love for you is true
Need exchange the love it takes
It’s born in the wild
This river long
Love strong
True never stings
Honey now
My love for you is real
Uh huh
It’s real, ohhh
It’s real, ohhh
Honey now
My love for you is real
Pretty convincing, als je het mij vraagt.
*JOE zit hier trouwens voor niets tussen!
Fredo blaast geen 18 kaarsjes uit, maar drinkt 18 pinten!
De Politiek Verantwoordelijke werd op 4 december 2007 achttien jaar, een heuglijke gebeurtenis die een heus feest verdiende. Gisterenavond, vrijdag 7 december, de dag nadat Sinterklaas ons trakteerde op rotte mandarijnen en tandbedervende chocolade van de Aldi, trokken de Joeïcijnen dan ook naar Marke om het huis van Frederik op stelten te zetten.
We waren ruim vertegenwoordigd, al liet de Poenschepper zijn confraters in de steek. Woorden kunnen niet beschrijven hoe schrijnend het is dat deze Judas zijn Godsgenoten in de kou liet staan om een vergadering van een marginale wielerclub bij te wonen. Gesterkt door JOE’s charismatische verschijning, die het feest een heilig aura bezorgde, lieten we de teleurstellende absentie van dit vooraanstaand lid echter niet te zeer aan ons hart komen. De tien bakken Bockor en ettelijke hotdogs die voorradig waren zorgden voor een opgewekte sfeer en boden een voedzame basis om het feest later op de avond te laten uitmonden in een bacchanalische zwelgpartij zonder weerga.
De dj, een zekere Simon, liet de liederlijkste liederen uit zijn laptop vloeien. De tijd dat plaatjesdraaiers nog een zak met platen meehadden is blijkbaar over. Zulke anachronistische UFO-achtige objecten waaruit met een eenvoudige naald oubollige muziek gemolken wordt, vind je heden ten dage enkel nog in de eeltige handen van oldskool diskjockeys die gerontische feestjes enige muzikale luister bijzetten. Als de huidige generatie dj’s zich al waagt aan het spinnen van een LP, resulteert dat meestal in een kakofonie waar termen als scratchen en cutten hopeloze eufemismen zijn voor het voortbrengen van trommelvliesbeschadigend gepiep en gekraak waarbij door dilettantische handen diepe groeven in getormenteerde platen worden gekerfd. De digitale dj Simon, die gezeten achter zijn laptop hevig pulserende songs door twee speakers en een subwoofer joeg, zweepte het volk met beeps en beats op tot enkele durvers als bronstige duracellkonijnen met hun voeten op de garagevloer begonnen te stampen.
Ze jumpten van tegel tot tegel, in groep of alleen, tot hun gespannen spieren door vermoeidheid geteisterd werden en ze zich op het breakdancen wierpen. De meest spectaculaire moves volgden en Mathieu – onze (feest)paus – sloeg iedereen met verstomming toen hij als een volleerd neger de meest opzienbarende bewegingen uit lijf en leden toverde.
Naast het dansen werd er ook heel wat gesjanst, met name door Bert ‘Doherty’ Feysie die geen kans onbenut liet om zich als player te laten gelden bij de dames. Deze niet-Joeïcijn slaagde echter niet geheel in zijn opzet, de aanwezige wijfjes – waarvan er door enkele late afzeggingen te weinig waren – vielen niet als dode meeuwen voor de voeten van onze womanizer neer, waarop hij zijn jachtterrein uitbreidde naar de zus van Fredo, maar zelfs deze elfjarige meid stond haar mannetje en wees Feysie kordaat af.
JOE had natuurlijk pakken meer succes bij de vrouwen. Toen ze zijn enigmatische verschijning op hun netvlies gebombardeerd kregen waren ze in eerste instantie verbluft door de mystieke blik die van achter zijn brilglazen de dansvloer afspeurde naar tetten. Alvorens hun vagina’s verwerden tot vochtige spelonken van nakend genot en hun brein het begaf, trachtten ze onze Godheid met hun schamele cognitieve vaardigheden te doorgronden, wat uiteraard een zinloos streven was: JOE kan niet begrepen worden, enkel aanbeden. Gelukkig beseften ze dit zelf ook al snel en verloren ze verder geen kostbare tijd. Nadat ze Feysie beleefd hadden afgescheept boden ze onze God dan ook hun van begering gonzende lijven aan. In al zijn onbaatzuchtige vrijgevigheid besloot hij de talrijke tietenparen te delen met zijn trouwe onderdanen. Zo werd de pretstaaf van de Politiek Verantwoordelijke keurig afgezogen door zijn nicht en kreeg de PG de beurt van zijn leven toen een rondborstige rosse haar ranke benen om zijn middel sloeg en zijn boerenpaardenlul vaginaal naar binnen zoog. Expliciete taferelen ten huize Fredo, maar als Joeïcijnen feesten kijken ze nu eenmaal niet op een ejaculatie meer of minder.
Bert ‘hey fotograaf – zie je mijn erectie?’ Feysie heeft trouwens laten weten dat hij JOE wil dienen, naar eigen zeggen omdat hij anders nooit tetten zal krijgen. Het weze hem gegund!
Aangezien een politieke visie dient ondersteund te worden door een politieke partij, is het vanzelfsprekend dat het Joeïcisme tevens een politiek orgaan heeft.
Naam
Een partij heeft eerst en vooral nood aan een goede, duidelijke naam die de identiteit van de partij duidelijk weergeeft. Daarom heët de partij der Joeïcijnen simpelweg “JOE”, aangezien de naam onzer godheid zo’n kracht uitstraalt dat ook duidelijk is waar deze partij voor staat.
Organisatie
Organisatorisch gezien is er geen verticale structuur. Er is slechts één voorzitter, met daarnaast de partijleden, die onderling geen gezag over elkaar uitoefenen. Deze voorzitter is natuurlijk de godheid JOE. Het is evident dat de Raadsleden deel uitmaken van JOE, en dit permanent. Niet-raadsleden zijn vrij in hun keuze of ze zich al dan niet willen aansluiten bij JOE, maar weet dat wanneer ze dat wel doen, ze zichzelf in een positief daglicht stellen bij de godheid.
Ideologie
[Dit dient nog besproken te worden met de Profeet, de Professor en JOE zelf.]
Daar het Joeïcisme zich ook online als een heuse godsdienst wenst te profileren, stel ik, de Profeet, voor dat elke Joeïcijn zijn eigen page aanmaakt, om zo ook virtueel onderling het contact te behouden.
Aanschouw reeds mijn pagina: http://www.myspace.com/chinaski87
Het Sportcentrum Wembley te Heule had veel recht om zich vanmiddag vereerd te voelen – de Godheid en een paar van zijn onderdanen kwamen er namelijk op bezoek. Het betrof hier dan ook geen kortstondige examinatie van de staat waarin dit oord der vertier zich bevond als wel een heuse zaalvoetbalmatch van 90 minuten. Het hoeft niet gezegd dat JOE keer op keer Zijn tegenstander vernederde.
Maar liefst 7 Joeïcijnen hadden besloten om hun Teerbeminde in zijn recreatie te vervoegen – het bleek een wrange keuze aan het eind van de rit. De Paus, Penningmeester, Afgevaardigde van de PG, Politiek Verantwoordelijke, twee Pendelende Leden & mezelf (de Profeet) stonden erbij en keken ernaar. Een weergaloos spektakel diende zich immers aan. JOE leek zijn superioriteit nogmaals te willen bevestigen, deze maal aan de hand van het spelletje van het volk, voetbal. Gevaarlijke dribbels, gemene versnellingen & een exquisiete en telkens van groot genie getuigende balaanname waren schering en inslag en leverden tal van assists & goals op.
De schade (zowel mentaal als fysiek had JOE ons serieus bij ons pietje gehad) viel achteraf niet te overzien, maar er was sprake geweest van één van de eerste recreatieve uitingen binnen het Joeïcisme, onder Joeïcijnen, mét JOE. En wat waren we gelukkig.
Communiqué heeft zopas het JOE-artikel gepubliceerd waarin onze godheid een schitterend interview geeft aan de overigens wat onbeschaafde boerenkinkels van de eerste bachelor Journalistiek (HIEPSO). Maar dat is niet alles, ook enkele voorname Joeïcijnen hebben artikels van hun hand staan op Communiqué!
De PG en Fredo de Pe.. Politiek Verantwoordelijke vergelijken de opvolgers van de DVD!
Birgen bespreekt het Belgisch voetbal
De Paus en de Penningmeester deden wat Joeïcijnen het liefste doen: drugs!
Adjunct PG Thibault hangt de politiek correcte uit en schrijft over de man achter de neger
Twee toekomstige haremleden en nu reeds minnaressen van JOE spreken over ontwikkelingshulp en andere humanitaire onzin (we all know only JOE can save the world)
Beste Joeïcijnen,
Onze laatste donatieronde leverde een toegevoegde waarde op van €1,95 wat het totaal van de JOE-pot op €10,50 brengt. De Joeïcijnen die hun bijdrage omwille van dringende naschoolse activiteiten nog niet hebben kunnen schenken aan deze gezamenlijke JOE-pot (allé, een stom portemonneeke) worden vriendelijk verzocht dit zo snel mogelijk te doen.
P.S. Bedragen vanaf €30 zijn fiscaal aftrekbaar.
Dank
Word Joeïcijn! 