In donkere tijden als deze (met korte, stormachtige dagen die misschien wel niet zouden misstaan in een herfstelijk tafereel, ware het niet dat global warming* de seizoenen naar de kloten aan het helpen is), trekt een mens zich op aan de feestdagen. Feestdagen zijn meestal georganiseerd ter bevordering van één of andere religie, zo ook Kerstmis. Dit is namelijk een feestdag ter ere van het Christendom, en, meer specifiek, de geboorte van de Messias.
Oudejaarsavond en nieuwjaarsdag worden ook aanzien als feestdagen maar, in tegenstelling tot Kerstmis, is daar natuurlijk geen religieuze connotatie aan verbonden en dat maakt ze per definitie minder interessant. Een nieuw jaar betekent tenslotte slechts het kraken van een fles champagne, het aanschaffen van een nieuwe kalender & misschien het opstellen en voordragen van een paar voornemens (meestal zijn dit geplande gedragingen om na te streven in de volgende 12 maanden).
Kerstmis heeft een rijkere traditie en is zodoende een romantischer feest, iets wat we met het Joeïcisme ook trachten na te streven. U leest dit goed, wij zijn van mening dat JOE, naast Jezus Christus, Mozes en andere Buddha’s, ook een eigen feestdag verdient. En dan niet meteen Zijn aardse verjaardag, want dat zou maar cliché zijn. Dit idee ontsproot mij aan het brein tijdens mijn aanwezigheid op het verjaardagsfeestje van de Politiek Verantwoordelijke, meteen de man verantwoordelijk voor de laatste update op deze verwaarloosd gewaande site (niets is minder waar, kinderen). Omdat de Paus nog steeds een autoriteit op dit vlak is, laat ik overigens de uitwerking van dit concept compléét aan hem over. Een sleutelingrediënt voor een Joeïcijns festijn wordt zeker de factor ‘tetten’ – veel meer kan ik echter (nog) niet kwijt.
Voor de rest meld ik met veel trots dat vorige week twee verjaardagen van vooraanstaande Joeïcijnen aan zich zag voorbijgaan: de geboortedag van Fredo P.V. en van mijzelf, de Profeet, was op 4 en 8 december respectievelijk 18 en 20 jaar geleden. Het hoeft niet gezegd dat de Politiek Verantwoordelijke ter gelegenheid hiervan een heuse orgie organiseerde (in die mate dat orgiëen al organisatie behoeven natuurlijk): het verslag daarvan vind je hieronder. De goede man had nog even geopperd om een ballenbad vol Thaise kindhoertjes te laten aanvoeren, maar gelukkig konden we dit idee uit z’n hoofd praten
.Voorts laat ik het thuisfront aller Joeïcijnen weten dat ook de Grote Artiest Ryan Adams (Ryan, niet Bryan), in navolging van Jimi H. en talloze anderen een song schreef ter ere van de Godheid: ‘My Love for You is Real’. Het is te vinden op zijn laatste EP (‘Follow the Lights’) en betreft het verlangen naar lichaam en persoonlijkheid JOE, een smachtend verlangen ons allen welbekend. Ryan tracht JOE hier ervan te overtuigen dat zijn liefde wel degelijk op een excellent fundament gestoeld is:
My love for you is real
It moves like a summer breeze
My love for you is strong
Lord it brings me to my knees
It’s born in the wild
This real love
Love strong
True love is ours
Honey now
My love for you is real
My love for you is gone
Candy sweet and thunder strange
My love for you is wild
It breaks the lockets melting
My love for you is long
Across the oceans all the same
My love for you is true
Need exchange the love it takes
It’s born in the wild
This river long
Love strong
True never stings
Honey now
My love for you is real
Uh huh
It’s real, ohhh
It’s real, ohhh
Honey now
My love for you is real
Pretty convincing, als je het mij vraagt.
*JOE zit hier trouwens voor niets tussen!
Word Joeïcijn! 